*

ngushtue asht shtriga e shtrueme ujnash

me e paditë vorbën e arrnave që ia përflakin shtatin

mandej flatrimit i jepet kah t`dojë

me e thur me e hangër ndokendin

kundruell këtij uji t`lum` që vjen bashkë me qiell

përdritun prej shtjella e shtjella zogjsh tunduesa

m`lëshon zanun njak ndoj andrre përzie

me trupin zhveshun marrjet gjuejtun ngulun n`ushujza

nji kah nji therrat e territ ngjeshun shtihen ndër fshehtësi

shtriga e shortì n`mue tëhollin e ntrashin vorbulla

n`gjetjen e fundme t`ndoj langu t`zi gjith` i fshehun

shpirtit tem që zhgul rrethin e tokës e bahet Diell

*

ajri pështjellues asht litanì e mbrame

brigjesh t`pandeshuna endet

për diell t`mbaruem e jerm

e nuk lëshohet n`kurrnji za

veç ndjesive i vjen

e shfryn sysh e gjymtyrësh t`errëta

eja eja n`barkën teme

se natë asht nata e dita shëmtì

e un` jam i zi e t`grishi n`barkën teme

zhveshun rremash e shenjash për me u mbërri

me ia ba liqen liqenit

MBI KRIJIMTARINË POETIKE TË LEDIA DUSHIT

Ka një poetikë dominante në krijimtarinë poetike të Ledia Dushit: ajo ndjehet e përmbushur plotësisht në përcaktimin e filozofit dhe estetit italian Xhabatista Viko, se poezia është “ligjërim i imazheve të fëmijërisë”. Poetja u vesh ndjenja të trazuara dhe pasione sendeve dhe gjërave të pandjeshme, duke ia heqë frerët imagjinatës. Fëmijëria zgjatet në të gjitha moshat, gjithmonë duke mbartur idiomën e mjedisit rrethues.

Syri i vëmendshëm mund t’i kapë lëvizjet nga kjo dominante. Në librin e dytë, sipas mësimit të amerikanit Ezra Pound, se poezia moderne duhet të matet më prozën, aty-këtu futën disa “histori” të vogla të personazheve që burojnë prej asaj imagjinate.

Një lëvizje tjetër është theksimi i mëtejshëm i ritmit. Libri i tretë i autores këtë e thekson që në titull: “Më mujt me fjet… me ardhjen e shpendve”, për të kaluar më pas nëpër krijimet e ndryshme.

Në fund të fundit, gjitha këto mjete i shërbejnë autores për t’ua dhënë çasteve poetike përjetësinë.

Dr. Gazmend Krasniqi