***

Në këmbë qëndron tek dritarja.
Shquhet një re e qeltë në formë zemre.
Psherëtimat e erës humbasin në guvat e fjalëve që thua.
Je fantazma e shpirtëzuar në pemën atje tutje.

Rruga është e heshtur.
Klima, si e nesërmja, si jeta jote,
një pjesëz këtu, një pjesëz e hapërdarë në ajër.
Nuk mund të bësh asgjë.

Jeta e qetë nuk ka të papritura.
Tretet në atmosferë shkurajuese,
dhe të shfaqet në këmbë, e panjohur,
pa të ofruar asgjë,
dhe ti je aty.

ARDHJA E DRITËS

Edhe pse vonë, ndodh
ardhja e dashurisë, ardhja e dritës.
Ti zgjohesh dhe qirinjtë janë ndezur vetvetiu,
yjet mblidhen, ëndrra derdhen mbi jastëkun tënd,
ngjiten lart buqeta me ajër të ngrohtë.
Edhe pse vonë, eshtrat e trupit ndriçohen
dhe e nesërmja pluhur fishekzjarrësh frymon…

***

Në një fushë
unë jam mungesa e vetë fushës.
Ky është gjithmonë problemi!
Kudo që të ndodhem, unë jam ajo çka mungon.

Kur unë eci ajri shpërndahet,
puhiza ajri mbushin hapësirat
ku trupi im ka qenë më parë.

Ne të gjithë kemi arsye për të lëvizur.
Unë lëviz,
për të mbajtur gjithnajën e gjërave.

PRA TI THE

E gjitha ka të bëjë me mendjen – më the
dhe asgjë nuk ka të bëjë më lumturinë
Ardhja e dimrit, ardhja e pranverës,
mendja ka të gjithë kohën e botës.
Duke më përqafuar më the se diçka do të ndodhë,
diçka e pazakontë për të cilën ne jemi gjithmonë të përgatitur,
si dielli që mbërrin pas një dite në Azi,
si hëna që largohet mbas një nate nga ne.

TË MBËRRISH KËTU

Gjetëm atë që kërkuam.
Ne braktisëm ëndrrat,
preferuam industrinë e rëndë
për njëri-tjetrin dhe mbollëm
dhimbje dhe rrënoja – zakon i pamundur për t’u thyer.

Dhe ja ku jemi!
Darka është gati dhe ne nuk mund ta hamë.
Mishi, servirur në liqenin e bardhë të pjatës së tij.
Vera që pret…

Të mbërriturit këtu ka shpërblimet e veta:
Asgjë nuk na është premtuar,
asgjë nuk na është marrë.
Ne s’kemi zemër apo hirësi të mbetur,
asnjë vend për të shkuar,
asnjë motiv për të qëndruar.

MBETET

Zbraz veten nga emrat e të tjerëve. Zbraz xhepat e mi.
Heq këpucët dhe i lë në një cep rruge.
Natën orët prapa i kthej,
Shfletoj albumin e familjes, dhe shoh veten çunak.

E për çfarë vlen e gjitha kjo? Orët e kanë bërë punën e tyre.
Thërras emrin tim. – I them lamtumirë.
Fjalët ndjekin njëra-tjetrën në drejtimin e erës.
E dua gruan time, por larg e degdis…

Prindërit e mi ngrihen nga fronet e tyre
përshkojnë dhoma resh qumështore. Si mund të këndoj?
Koha më tregon se kush jam. I ndryshuar, unë jam i njëjti.
zbraz veten nga jeta ime, dhe jeta ime mbetet.

DETI I ZI

Në një natë të qartë ndërsa të tjerët flinin,

ngjita shkallët për në çatinë e shtëpisë

dhe nën një qiell të mbuluar me yje kundroja gjerësinë e detit,

kodrat kreshtat e tij të krehura nga era ktheheshin në copëza ornamentesh hapërdarë në ajër.
Kam qëndruar në natën e pafund me pëshpërima duke pritur diçka,

një shenjë, afrimin e një drite të largët, dhe imagjinoja sikur ti m’u afroje,

valët e errëta të flokëve të tu ngërthyer me detin, errësira kthyer në dëshirë dhe dëshira në dritën që po afrohej.
Afërsia, ngrohtësia e çastit për ty, ndërsa qëndroja mbi atë lartësi vetmitare duke kundruar shfryrjen e lehtë të detit, përplasjet në breg, kthimin e shpejte në qelqe dhe zhdukjen…
Përse besoja se do të vije e arratisur nga hiçi?
Përse me të gjitha ato që bota të ofron, do të vije vetëm se unë isha këtu?

përkth. Artur Baku