WALLACE STEVENS (1879-1955)

TREMBËDHJETË MËNYRA PËR TË PARË NJË MËLLENJË

1.

Përgjatë njëzet malesh me borë

E vetmja gjë lëvizëse

Ishte syri i mëllenjës.

2.

Qeshë tri mendjesh,

Si pemë

Ku rrinë tri mëllenja.

3.

Mëllenja tretej ernave vjeshtore.

Ishte grimcë e pantomimës.

4.

Një burrë dhe një grua

Janë një.

Një burrë, një grua dhe një mëllenjë

Janë një.

5.

Nuk di kë të shijoj,

Bukuri përkuljesh,

Apo bukuri aluzionesh,

Pingërimën e mëllenjës

Apo atë që do ngjasë më pas.

6.

Dritaren e lartë

Krongjijtë e veshën me qelq primitiv.

Hija e mëllenjës

E përshkoi atë lart e poshtë.

Përgjonte te hija

Një shkak i pazbërthyeshëm.

7.

O burra thatimë të Hadamm-it,

Përse përfytyroni zogj të artë?

Nuk shihni se si mëllenja

Shetit rreth këmbëve

Të grave për ju?

8.

I njoh thekset e fisme

Dhe të kthjellëta, ritmet e pashmangshme.

Veçse e di, gjithashtu,

Që mëllenja u përfshi

Në atë që njoh.

9.

Kur mëllenja fluturoi te s’kap më syri,

Shenjoi skajin

E njërit prej shumë elipseve.

10.

Te pamja e mëllenjave

Përsipër një drite të gjelbër

Madje putanat zëëmbla

Do çirreshin vrazhdë.

11.

Ai shëtiti mbi Connecticut

Me ballon të qelqtë.

Njëherë, e kapi frika,

Kështu ngatërroi

Hijen e ekuipazhit të vet

Me mëllenja.

.

12.

Lumi rrjedh.

Mëllenjës i duhet të fluturojë.

13.

Ishte pasdite si mbrëmje.

Binte borë

E s’dukej se do reshtte.

Mëllenja ndali

Në degët e qitros.

PETER QUINCE NË KLAVIER

1.

Siç bëjnë muzikë gishtat e mi

Në taste, vetë ato tinguj

Më bëjnë muzikë në shpirt.

Muzika është ndjenjë, prandaj jo tingull;

Është ç’ndjej,

Këtu në dhomë, ndërsa të dëshiroj.

Kujtim i tëndit mendafsh blu

Është muzikë. Është tundimi

Q’u zgjoi Suzana plakushëve të lashtë.

Një mbrëmjë të gjelbër, të kthjellët, të ngrohtë,

Lahej në kopshtin e vet të qetë e, ndërsa,

Vështronte plakushët sykuq, u ndjeu

Baset e rektimave

Në korda magjie dhe gjakun

Q’u bënte picikate Hosanaje

2.

Në ujin e gjelbër, të kthjellët, të ngrohtë

Suzana u shtri.

Kërkoi

Prehje pranverash

E gjeti fytyrime të fshehura.

Psherëtiu

Për kaq shumë melodi.

Qëndroi mbi stol

Në fresk

Emocionesh të sosura.

Ndjeu, përmes gjethesh,

Vesë

Devocionesh të moçme.

Ende shtatdrithmuar

Shetiti mbi bar.

Flladet qenë shërbëtore

Këmbëzbathura.

I sjellin shallet

Nëpër valzime të lehta.

Një frymë mbi dorën e saj

Shushati natën.

Ajo u kthye –

Kërcitje çembali

Dhe korna shungulluese.

3.

Përnjëherësh, me zhurmë tamburini

Erdhën vizitorët bizantinë.

Mahniten tek shfrente Suzana

Ndër plakushë andej matanë.

Refreni, ndërsa secili pëshpëriu,

Është si shelg i hedhur nga shiu.

Tashti, flaka e llampës me vaj

Zbuloi Suzanën dhe nervat e saj

Pastaj zënë gafil bizantinët

Ia mbathën me gjithë tamburinët.

4.

Bukuria në mendje është kalimtare –

Kopjim jojetëgjatë qemeri.

Por mbetet ajo në trup përherë.

Trupi mbaron: bukuria trupore jeton.

Kaq mbrëmje vdesin me trupin e blerë,

Një valë që shket thellë te terri.

Kaq kopshte vdesin, t’i bëjnë aromim

Ndonjë kapuçi dimri në kalim.

Kaq virgjine vdesin, t’i falin prorë

Koralit të gjatë të kremte hyjnore.

Suzana preku telat e ndyrë

Të pleqve të bardhë: lë në ikje

Vetëm të vdekjes mbetje ironike.

Tashti, amshimit luan fort

Me korda viole të pastër kujtese

Dhe ngre për lavde një festë pamort.

përkth. Gazmend Krasniqi