
GENTIANA KONE
TRANSFIGURIMI I KORBIT
Linda në një fole ndërtuar mjeshtërisht mes shkurresh e pemësh në një ishull të vogël, gati të padukshëm, mes një lumi me ujra blu, si një qielldet. Falë sqepit të fortë, dola i pari nga veza dhe nëna filloi të më ushqente, teksa pendët i shndrisnin nga lumturia e mëmësisë. Një pas një erdhën në dritë edhe vëllezërit e motrat e mia, por vendin e parë në ritin e ushqimit nuk ia lëshova asnjërit prej tyre. Falë kësaj, puplat m’u forcuan dhe m’u rritën aq shpejt, sa një ditë prej ditësh guxova folenë ta lë, për të parë botën përtej ishullit. Me zemrën që në njëkohësi rrihte me përplasjen e flatrave, kalova ujin që ndante ishullin me bregun tjetër. U gjenda mes një hapësire të gjelbërt, ku dielli zgjatej me fasha rrezesh ndër pemë, duke i bërë të klithnin nga kënaqsia. I lirë, i vetëm, pa asnjë qëllim, veç me zjarrin e kurreshtjes në gji, vazhdova fluturimin deri në majën më të lartë të malit, ku thuhej se dymbëdhjet Hyj kishin pallatin e tyre.
Doja të arrija atje ku dëbora shkëlqente me dritën e puplave të mëmës sime. Retë e fryra sipër dhe poshtë meje më shoqëruan me hijen e tyre, derisa fare pranë majës u afrova. Aty bardhësia dhe tingujt e magjishëm të një lire i bënë ato të treteshin në shkëmbinjtë përtej malit. Të parin që pashë nga të dymbëdhjetët, qè Hyu i dritës! Shtatlartë, syqiell e flokartë, ishte më i bukuri i të gjithë Hyjve e për këtë që nga ai çast edhe i zgjedhuri i zemrës sime.
Në heshtje mbylla sytë e u luta pa zë, që ai të më zgjidhte si lajmëtarin e tij.
Një prekje mbi pupla më bëri të hap sytë dhe me zemrën prush prej gëzimit, kuptova që lutja ime ishte dëgjuar e plotësuar.
Kështu, zura vend pranë tij dhe për vite me radhë i shërbeva me besnikërinë më të devotshme, derisa një ditë e zezë erdhi, kur Hyu i dritës do të kishte dashur që kurrë mos më kishte marrë pranë tij.
Kokën nuk ma preu ashtu si u ndodh lajmëtarve që sjellin lajmin e keq, por dënimi që më dha qè edhe më i rëndë.
Me tërë zemëratën derdhi mbi mua mallkimin hyjnor dhe që nga ai çast ngjyra e puplave me të cilën krenohesha, u shndërrua në të zezën e errësirës së natës pa hënë.
Nga zogu me pupla bardhore si drita që thyhet mbi dëborë, u shndërrova në një qenie puplore sterrë të zezë. Zëri m’u thye, ashtu si zemra ime nën pupla, në dhjetëra copëza kërkëllitëse, që grithnin.
I përzënë dhe i damkosur me ngjyrën e mallkimit, fluturova e ika larg e më larg.
Një ditë prej ditësh, pranë një liqeni, teksa i vetëm qaja për fatin tim të mjerë, m’u afrua një qenie e bukur, me qafë të gjatë e pupla të bardha, të shndritshme si ato të miat dikur. Më kundroi e habitur dhe më pyeti se ç’ishte ajo e zezë sterrë që më kishte mbuluar. Me lotët që më rridhnin dhe, në ujin e liqenit binin e bulëza të ngrohta formonin, i rrëfeva historinë time deri më atë ditë. Pasi u mendua pak, më këshilloi të shkoj te tempulli në Delf dhe orakullin të pyes nëse shpëtim do të kem nga ky mallkim i pamerituar.
Ju fala mirësisht për këshillën dhe zemrën e bardhë, dhe flurthi u nisa drejt Delfit.
Pitija e priste ardhjen time, ashtu si dhe pyetjen që gjoksin më digjte.
Me këmbë të dridhura si të një plaku, u çapita pranë hyrjes së tempullit dhe përgjigjen e priftëreshës prita kryeulur.
“Nga tempulli në tempull do të fluturosh e në rrënojat e tyre lutje do të blatosh, deri në fundin e ditëve të tua. Kur rrethi të jetë i plotë e tempujt të jenë ringritur si më parë, atëherë nata do t’i lërë vend ditës, e zeza në të bardhë do të shndërrohet dhe zemra qetësi do të gjejë!”
Këtë profeci e shkrova mbi pendë me një bojë që edhe më e zezë se pendët e mia ishte dhe fluturimin menjëherë nisa.
Kalova shtatë male dhe shtatë dete për të gjetur tempullin e parë të rrënuar prej motesh nga njerëzit.
Aty u luta i përunjur me fjalëshpirti që pikonin bashkë me lotët e mia, si shiu i rrëmbyer vjeshtor.
“Hy i dritës, mbi ty pata vënë besimin e për pak gjë fëjeva. Të shtyva ty dhe veten në mëkat, që për ty paksa më i lehtë qe, ndërsa mua më mbeti mallkimi yt mbi zemër e pendë. Për t’u rifalur e pendët të rikthehen si dikur, më duhet zemrën ta kem fare të qëruar. E di se kur kjo do të ndodhë, do të jetë dhe fundi im, të cilin me lumturi e pres, se mbas atij çasti do të jem përsëri dritë pranë dritës tënde. Ja ku zemrën ta ofroj mbi këtë altar si dikur, kur ishte vetëm e jotja, këtu mbi këto rrënoja të këtij tempulli të fundmë. Ti që njeh zemrat e të gjithë krijesave e din se si është dhe e imja në këtë çast të mbramë. Pra, në dorën tënde po e lë, me rrahjet më të qashtra e bëj me mua sikundër e meritoj!”
Zëri që e kisha të kërkëllitur qëkur mallkimi ra, tingëlloi i bukur si me magji, kur lutjen thashë. Kjo më dha zemër të fluturoja edhe më shpejt, lart e më lart, në vijëzën që botën përreth e përshkonte.
Kështu u enda nëpër botë, ku tempuj të rrënuar kishte, duke u lutur kudo e duke u ndalur fare pak, sa për të ngrënë diçka e dremitur lehtë. Ato pak qenie njerëzore që më ra rasti të takoja, më shporrnin me britma a më qëllonin me gurë me fytyra të egërsuara më shumë nga frika sesa nga ligësia.
Sa për shpendët e kafshët e tjera, më të shumtët nuk më denjonin me vështrimin e tyre dhe largoheshin sapo u afrohesha.
Isha dënuar, të kaloja në vetmi të plotë gjithë ditët që më kishin mbetur.
Kalova plot male që dukeshin të zhytura në qumësht dhe qytete në njolla diellore, dhe sa më shumë udha zgjatej si fjongo e bardhë mbi floknajën e botës, aq më e fortë shpresa në gjoks rrihte.
Rrënojat e tempullit të fundit dergjeshin buzë një liqeni mes malesh. Teksa vija e zjarrtë e diellit që perëndonte shuhej ngadalë, kundrova një çast rrënojat dhe me sytë e shpirtit pashë tempullin tashmë jo më të rrënuar, por të sapondërtuar, si vite më parë.
Me ngjyrat delikate të detit në perëndim, i zhytur në mjegull, si një kopsht i çelur mbi ujin liqenor, tempulli m’u shfaq me tërë bukurinë e parë.
Me këtë imazh të magjishëm në sy, lutjet e mia thashë, me zërin që përherë e më bukur kumbonte.
Fjalën e fundit e shqiptova me sytë të mbyllur si lutja e viteve më parë, kur Hyun e dritës kisha takuar.
Dielli ndërkohë ishte shuar dhe përreth asgjë s’pipëtinte. Në qiellin blu të pafund, yjet e para kishin dalë duke ndriçuar xixëllonjat me dritën e tyre.
Sytë hapa ngadalë dhe pashë hënën që varej mbi pemë e mbi gurët e tempullit.
Ula pak kokën dhe pasqyrimin tim shquajta mbi ujrat e liqenit.
Isha shndërruar magjishëm, ashtu siç kisha lindur, në një shpend me pupla bardhore, që shndrisnin hyjnisht nën qumështoren dritë të hënës!
Një thirrmë lumturie më doli nga shpirti i lehtuar dhe tingulli fluturoi larg e më larg, si tingujt e një këmbane, ku engjëjt koloviten në litarin e saj.
Në freskinë e mëngjesit të bardhë, nën simfoninë e dritës së re, njerëzit e luginës arritën në grupe për të parë nga afër mrekullinë që kishte ndodhur gjatë natës.
Muret e shembura prej motesh nga të parët e tyre, ndriçonin sërish të drejta e të larta si në rrëfimet e moçme.
Mbi altar një zog i shtrirë dukej sikur flinte.
Ishte një korb i bardhë që sytë kishte mbyllur përgjithnjë.
NO COMMENT