Ali Esfandiyāri (Nima Yūshij) 1895-1959
Drita e hënës
Drita e hënës lëshohet butë-butë.
Xixëllonja përflaket në hapësirë.
Asgjë nuk e prish gjumin e këtyre njerëzve
por brenga dhe hidhërimi i shpirtrave të përgjumur
ma dëbon gjumin nga sytë e lagësht.
*
Mugëtira më qëndron në ankth përbri.
Mëngjesi më kërkon
të sjell lajme të mira për këta shpirtra të humbur
Ende ndiej një gjemb në zemër
që më dhemb paprerë nga ky udhëtim rraskapitës.
*
Kërcelli delikat me një lule të stolisur
që e kam mbjellë në shpirtin tim,
që e kam vaditur me zemrën time,
medet, thyhet në krahët e mi.
*
Prek aty-këtu me duar
duke shpresuar të hap një derë.
E gjitha më kot.
Duke pritur dikë ta hapë,
dera dhe muret e drithëruara
më rrëzohen në kokë.
*
Drita e hënës rrjedh ngadalë.
Xixëllonjat përflaken.
Vetëm këmbët me flluska mbeten
nga gjithë ai udhëtim i gjatë.
Një burrë i vetmuar qëndron në portën e fshatit
me një trastë mbi supe,
me duart mbi derë, duke folur me vete:
Brenga dhe hidhërimi i këtyre shpirtrave të përgjumur
ma dëbon gjumin nga sytë e lagësht.
Parvin E’tesāmi 1907-1941
I piri dhe inspektori
Inspektori pa një të pirë dhe e mbajti atë nga jaka
I piri tha: kjo është këmishë dhe jo kapistër
Polici ia ktheu: ju jeni i pirë prandaj po të merren këmbët
Ai tha: nuk është faji im, rruga është me gropa!
Polici i tha: duhet t’ju çoj në gjyq
Burri ia ktheu: hajde në mëngjes, gjykatësi nuk është zgjuar në mesnatë.
Polici tha: roja e burgut është aty, shkojmë.
I piri tha: a je i sigurt se vetë roja nuk është i pirë.
Polici tha: flasim me komandantin e policisë dhe shko fle në xhami
Burri u përgjigj: xhamia nuk është vend fjetje për njerëz të ndotur
Polici i tha: më jep ca para dhe ik
Burri u përgjigj: obligimet fetare nuk zgjidhen me dirham apo dinarë.
Polici i tha: do të t’i marr rrobat në këmbim
Burri ia ktheu: janë të kalbura, asgjë s’ka mbetur përveç ca arnave.
Polici i tha: a nuk e di se të ka rënë çallma nga koka?
Burri ia ktheu: t’i kesh mendtë në kokë, pa të mos mbash çallmë nuk është turp
Polici i tha: ti ke pirë shumë, nuk e di çfarë po flet
Burri ia ktheu: ti flet pa kuptim, këtu nuk është vendi t’i japësh gojës.
Polici i tha: njerëzit esëll duhet të ndëshkojnë të pirët me kamxhik
Burri ia ktheu: më sill këtu një esëll, nuk ka asnjë këtu.
Mehdi Hamidi Shirāzi 1914-1986
Shtegtimi
Vjeshta ka mbërritur dhe era e ngjyra e luleve janë tretur
E vetmja gjë që ka mbetur nga lulet janë kujtimet
nga ato kompozime zemërngrohëse të kopshteve.
Asgjë s’ka mbetur nga retë dhe erërat, ngjyrat dhe kundërmimi i tyre,
nga gjithë ata tinguj të ëmbël dhe këngë ndanë luleve.
Asgjë s’ka mbetur përveç tingujve dhe klithmave të gjetheve të thara
nga gjithë ata zogj dhe këngët e tyre në degët e pemëve.
Zëri i qyqes dhe kënga e dëshpërimit kanë shkuar.
O shpresa ime! Të gjitha lulet kanë shtegtuar nga kopshti.
Asgjë s’ka mbetur këtu përveç ca fantazive të papërmbushura.
Diçka mbetet sidoqoftë në këtë botë nga të gjithë
por janë veçse ca dëshira të parealizuara.
Pyet për mua ndonjëherë, më kujto ndonjëherë në të rrallë.
Nëse pyet më shpesh, ata do të thonë vetëm, ka mbaruar!
Fereydun Tavallali 1919-1985
Meri
Në orët e mesit të mbrëmjes
kur hëna e thyer dhe e zbehtë ngrihet nga perëndimi,
Meri qëndron në errësirën e natës,
e qetë, e madhërishme, në të bardha.
Ajo po pret
dritën e hënës t’i ngjitet maleve
dhe të heqë vellon e errësirës nga fytyra e natës,
duke u derdhur përnjëherë mbi të
dhe pastruar trupin e saj të brishtë.
Kopshti është në gjumë dhe puhiza
po vjedh erën e luleve të hareshme
nata po fle qetësisht
dhe sytë e Merit
këqyrin në errësirën e natës.
Drita e hënës
përbirohet ngadalë prapa shelgut
duke u përhapur kudo dhe kërkuar vjedhurazi Merin
duke u përpjekur ta gjejë në errësirën e natës.
Terri ikën nga drita e hënës
duke kërkuar strehë larg në pemë.
Nata është joshëse ndërsa drita e lagësht e hënës
është e pirë dhe e përgjumur.
Në këtë heshtje të gëzueshme të kopshtit,
drita e hënës dridhet si një zog në përrua.
Zogu këndon në një degë
ndërsa Meri lahet në dritën e hënës.
Emādaddin Hasani Borqe’ee (Emād Khorāsāni) 1921-2003
Dëshirë
Megjithëse jemi të pirë si netët e tjera,
hape edhe një shishe të re, o mbushës kupash!
Le ta shijojmë më së miri këtë natë.
Nuk e dimë, mik, nëse do ta presim të nesërmen.
Mos i ço dëm energjitë o trishtim! Jam i pirë
sonte këtu në tavernë, ti shko diku tjetër.
në tavernë ose në xhami;
Qoftë e ndaluar për mua
të kem ndonjë dëshirë tjetër përveç dashurisë tënde.
Nëse vendos të shkoj pas një zonjushe tjetër
atëherë më duhet një zemër tjetër, jo kjo,
Një zonjushë ndryshe nga ti
që mund të më joshë.
Kur vjen në kopsht
me sytë e tu të zinj xixëllues
nuk duket gjë tjetër veç teje.
Nëse ka një parajsë, është fytyra jote, e dashur!
që ka një spektakël për ta vështruar, çdo çast që kalon.
O perëndeshë e bukur!
Persekutime të tilla nuk i shkojnë bukurisë tënde,
megjithatë s’mund t’ia jap zemrën
askujt tjetër.
Abbās Keymanesh (Moshfeq Kāshāni) 1925-2014
Si retë
Kam jetuar në këtë botë si i huaj; si retë
Kam qarë gjithë jetën time; si reja,
nga qiejt përsipër, kam lëshuar yje në tokë.
Kam jetuar nën hijen e diellit; si reja.
Toka është djerrë dhe nuk ka shenja jete në të.
Sa gjatë duhet të qëndroj dëshmitar këtu; si reja.
Besimi im i mëndafshtë u dogj në zjarret e pendimit,
për këtë në tokat e përcëlluara të shkretëtirës, nuk jam si reja.
Nuk e vë kokën mbi jastëk
dhe nuk e kam luksin e çlodhjes së këmbëve të mia në një përrua.
si hija e një shqiponje në një pasqyrë. kush jam unë? Si reja.
Jam indiferent për ekzistencën apo mosekzistencën e kësaj bote
sepse ligësia ma ka hedhur në erë gjithë jetën time me gjithçka, si reja.
Për ta pastruar këtë zemër të pluhurosur të ekzistencës,
kam qarë një jetë të tërë në pragjet tuaja; si reja.
Siyāvash Kasrāyi 1926-1995
Dallgët
Duke rendur drejt brigjeve të panjohura e të papara,
ne ishim dy dallgë, duke udhëtuar…
Dy dallgë duke udhëtuar së bashku.
Ikjet tona,
nevojat tona
zbritjet tona
dhe ngjitjet tona ishin të gjitha së bashku.
Të dyja ne turreshim të lumtura me
përpjekjet tona të kombinuara bukur.
Sa energjike ishim mbi sipërfaqen e detit.
Por,
një natë në një shtjellë ere në majë të një dallge,
ajo u nda prej meje.
Unë mbeta vetëm dhe e braktisur.
Perlat e ngjitjes tonë u thyen dhe humbën në ujë.
Që nga ai moment,
unë jam në kërkim të gjysmës time të humbur,
duke kërkuar në këtë det të zymtë,
pa u kujdesur në ditë e netë.
Vrapoj këtu e atje
duke klithur me emrin e saj.
Vetëm.
Amīr Houshang Ebtehāj Sami’ee Gilāni (Sāyeh) 1927-
Lotët e mollës
Nata po afrohej.
Unë hyra brenda dhe mbylla dritaret.
Era po luante me degët e pemëve.
Unë
isha krejt vetëm në shtëpi.
Zemra ime
ishte mbushur me një botë dhimbje.
Papritur
ndjeva sikur
dikush po qante jashtë
fill pas dritares
në kopsht.
Drita u zbardh,
Vesa po rrëshqiste
në faqen e mollës.
Zgjodhi dhe përktheu: Kujtim MORINA
Nga libri “Trëndafila Persie – Antologji e poezisë moderne të Iranit” (2017) botuar nga Klubi i Poezisë, Tiranë.
NO COMMENT