Foto ilustruese

W.B. Yeats

UJDHESA MBI LIQEN

Do ngrihem të shkoj, ora po vjen

Të ngre koliben prej thuprash të njoma:

Një zgjua me bletë, perime të kem,

I vetëm t’ia mbledh lëndinës aromat.

Të gjej pak paqe që vjen ngadalë

Pikuar prej agu, ku bulkthi sa çmendet;

Çdo natë – lëbyrje, pasditja – përflakje,

E mbushur flatrime prej turtujsh çdo mbrëmje.

Do ngrihem të shkoj, të shkoj n’Inisfri

Të shoh si bregun lëpin liqeni:

I ngulur dikur kalldrëmesh të hirta

Të ndjej si rrahka thellë në zemër.

Ezra Pound

NË NJË STACION TË METROSË

Shfaqja e këtyre fytyrave në turmë:

Petale në degën e lagët, të murrmë.

Theodore Roethke

ZGJIMI

I zgjuar për tjetër fjetje, e marr shtruar.

Ku mungon çdo frikë e ndjej tash fatin.

Mësoj në ecje ku duhet shkuar.

Mendojmë me ndjenja. E ç’duhet mësuar?

Dëgjoj vallen e qenies anembanë.

I zgjuar për tjetër fjetje, e marr shtruar.

Cili jeni, nga ç’më kanë rrethuar?

Zoti bekon Tokën! Do ec ngadalë,

Mësoj në ecje ku duhet shkuar.

Drita me pemë si janë përqafuar?

Një krimb i mefshtë në dredhën e shkallës.

I zgjuar për tjetër fjetje, e marr shtruar.

Natyra diçka na ka dhuruar:

Prandaj përqafe ajrin e gjallë.

Mëso në ecje ku duhet shkuar.

Kjo shtytje më pjek: duhet mësuar.

Ç’këputet nuk zhduket. E kemi pranë.

I zgjuar për tjetër fjetje, e marr shtruar.

Mësoj në ecje ku duhet shkuar.

T.S. Eliot

KËNGË DASHURIE E A. PRUFROCK-UT

Hajt, të dalim, pra, së bashku,

Kur faqe qielli shtrihet nata

Si pacient në tryezë kirurgu.

Të bredhim mes rrugësh të shkreta

Dhe lokalesh të paqeta,

Ndër hotele ku një natë rrihet

Me dyshemenë plot guacka stridhesh:

Rrugë që ndjekin si argument vulgar

Synimi tinzar

Që të çon në pyetje shtypëse.

Mos pyet “Ç’pyetje”?

Të nisemi vizitën ta kryejmë.

Në dhomë vejevinë gratë

Që flasin për Mikelanxhelon.

Mjegull e verdhë që shpinën rjep ndër qelqe,

Tymi i verdhë që kruan fytyrën ndër qelqe

Frushkulloi gjuhën ndër qoshet e natës

Këmbëmarrë mbi prroskat në tharje,

Priti kurrizit bloza oxhakësh

Tek varej terracës, ka bërë një hedhje,

Kur pa një natë të butë vjeshte,

Mbeti kruspull mbi strehët e fjeti.

Në të vërtet kohë do ketë

Për tymin e verdhë që shket tatëpjetë

Duke kruar shpinën ndër qelqe,

Kohë do ketë, kohë do ketë

Ta bësh gati fytyrën për takime

Do ketë kohë për vrasje e krijime

Kohë për vepra e ditë duarsh

Që ngrenë e hedhin pyetje për ty

Kohë për ty e kohë për mua

Dhe kohë për njëqind mëdyshje

Për njëqind shqyrtime e rishqyrtime

Para se të marrim çaj e panine.

Në dhomë vejevinë gratë

Që flasin për Mikelanxhelon.

Në të vërtet kohë do ketë

Për pyetjen – A kam guxim? A kam guxim?

Kohë për zbritje e kohë për kthim

Me shogë tullace majë kokës

(Do thonë – të rrallë iu bënë flokët!).

Kostum mëngjesi e jaka e ngritur përpjetë

Kravata moderne, karfica e lehtë.

A do guxoj të shqetësoj gjithësinë?

Në një çast ka kohë për vendime dhe korigjime.

Sepse tashti e njoh gjithçkanë

Kam njohur mbrëmjet, mëngjeset, pasdreket

E mata me lugë kafeje dhe jetën

I njoh zërat që shuhen me ritmin e mekur

Përposh muzikës së dhomës matanë.

Si mund të gënjej më veten?

Tashmë i kam njohur të gjithë shikimet,

Shikimet që të ngulin në frazën e gatshme,

Te frazë e gatshme, tek shtrihem prej kapjes

Kut t’jem gozhduar, tek bëj dredha në mur,

T’ia nis, a mundem,

Të pështyj si fundçe cigaresh ditët dhe rrugët e mia?

Si mund të gënjej më veten?

Tashmë i kam njohur të gjithë krahët,

Krahë me relike të bardhë e cullakë

(Nën dritën e llampës pushi duket i murrmë).

Parfumi që vjen nga gratë

Më bën të humb toruan?

Krahë të shtrirë mbuluar me shall.

Si mund të gënjej më veten?

Si mund të nis tashti?

Do them përshkova në muzgje sa udhë

E ndoqa tymërat që ngrihen nga llulla

Burrash të vetmuar në dritare?

Më mirë të isha një palë kthetra vrastare

Që ngasin te fundi i detit në gjumë.

Pasditja, në mbrëmje, kotet e paqtë

Përkëdhelë nga pak nga gishta të gjatë,

Përgjumur… e lodhur… a lëngimtare,

E shtrirë përdhe, pranë meje, a teje.

Pas çajit, akullores dhe kekut,

A e çoj çastin në krizën e vet?

Edhe pse qava, kreshmova, u luta,

Edhe pse pashë kokën (të bërë tullace)

T’ma sjellin te pjata,

Nuk jam profet – e kjo vlerë nuk ka.

Kam parë të dridhet çastin e ndritur

Kam parë Lakeun e Përjetshëm t’më mbajë

Pallton, ckërmitur,

E, shkurt, frikë pata.

Në fund të fundit, ia vlente dot

Pas çajit, filxhaneve, reçelit,

Mes bisedash mes meje teje

Do vlente mundimi të presësh

Çdo gjë me darën e qeshjes,

Gjithësinë ta kthesh në top

Që shtyhet drejt pyetjes dërmuese,

Me thanë:”Jam Llazari, kthehem nga vdekja,

Kthehem t’ju them gjithçka, gjithçka – sot” –

Nëse dikush vë nënkrejsë vetes përposh

Do thoshte: “Ç’pata parasysh, s’është kjo,

S’është kjo.”

Në fund të fundit, ia vlente vallë,

Do vlente mundimi

Pas muzgjesh, pas kopshtesh e rrugësh të lagura,

Romanesh e kupash të çajit, fustanesh

Që fërfërijnë mbi dyshemenë,

Pas kaq e shumë herë më tepër se kaq? –

E pamundur të them se ç’më bren përbrenda,

Sikur fanar magjik tregon nervat e shfaqura në ekran

A do vlente mundimi

Nëse dikush vë nënkrejsën a heq një shall,

Duke kthyer nga dritarja të thoshte:

“Ç’pata parasysh s’është kjo,

S’është kjo.”

Nuk jam princi Hamlet, as dua të jem:

Jam një oborrtar shpure, me dobi

Me ngritë një sukses, skena dy a tri,

Këshilla për princin; padyshim, instrument i ri,

Sajdisës, gjithë qejf për të bërë ndere,

Diplomat, për kujdese i prerë,

Dendur me fraza solemne, por ndodh që vesh t’mos merren,

Ç’është e vërteta, gati gaz për të tjerët,

Gati i marrë, disa herë.

U plaka… u plaka…

Pantolla me mangjet do mbaj tash e prapa.

Do ndaj flokët në mes? Të ha një pjeshkë, do guxoj?

Do vesh dona të gjata, në breg të detit të shkoj,

Dëgjova sirenat, shoqja shoqes t’i këndojë.

S’besoj ta kenë me mua.

I pashë kalëruar drejt detit të hapur

Duke krehur floknajën e dallgëve

Kur uji nga era kthehet në zi e bardh

Në kthinat e detit jemi vonuar

Pranë sirenash me kurora algash të murrme

Derisa zërat njerëzorë na zgjuan, e shkuam drejt fundesh.

Përktheu: Gazmend Krasniqi