POETI I DITËS – Frederik RRESHPJA

 

sidoqoftë

 

Nata është beteja jote

Që ti nuk arrite dot ta mbledhësh ende.

Pas teje nuk ka mbetur asgjë tjetër.

 

Sidoqoftë, unë mund të shkruaj lirika moderne,

Por, për mua është tepër vonë të shpik

Gjëra që nuk ekzistojnë,

Si për shembull lumturia.

 

pa ty

 

Luanët e mermertë të pusi egërsohen në mbrëmje

Dhe lulekëmbanat si për mort tringëllojnë.

Në pragjet e hijeve

Dalin perënditë e harruara ilire.

 

Kështu çdo natë një i vdekur vjen vërdallë

nëpër kopshte,

Me një qiri prej hëne.

Si ike kështu

Dhe më le me kufomat e ditëve të harruara?

 

Pastaj kyçen portat e hijeve dhe ikin Perënditë

Pastaj vjen një ditë që ka për të demonstruar

vdekjen e vet.

E kështu çdo herë, çdo herë pa ty

Me lot më mbushen këto sy…

 

 

 

pema

 

Çudi me pemën që pikon netëve

Sikur vajton rrënjët e saj.

 

Në kujtesën e gjetheve dhe në kujtesën e drurit

Rron ende ora kur më the lamtumirë.

 

Edhe dimrit, kur ranë gjethet, pema frushullinte

Mbi përrenjtë prej hëne.

 

Çudi me këtë pemë që frushullin me duart lakuriq.

Çudi me mua që s’të thashë lamtumirë!

 

 

 

mike e vjetër

 

Jo, ti nuk je zbardhur mikja ime e vjetër

Por amalgami i çmendur i pasqyrave

të ka mbuluar në dimër

 

Ik nga pasqyrat,

Pellgjet janë më të ndershëm

sepse të bëjnë narçiz.

 

Si ike kaq befas?

Kështu tërë ikje ke qenë edhe në rini…

 

Të kërkova nëpër hollet e hoteleve,

Vetëm diku në një bar të vjetër,

Si një krah i thyer pulëbardhe,

Kishte mbetur pak dimër nga ti.

 

 

 

dimër

 

Bie dëborë. Rënkojnë

Qerret e lodhura si një kor tragjedish antike

Në udhën e fshatit

Dhe mua m’u kujtua pabesia jote.

 

Sigurisht, dëborën e ka shpikur një hyjni e pabesë

Më pastaj Zoti i tradhëtuar vështronte

Fushën e mbuluar me qefin.

Si për një të vdekur madhështor.

 

Ah, si të shkoi ndërmend pabesia!

Si të shkoi ndërmend dëbora!

Më deshe shumë.

Por erdhi një ditë që edhe ti shpike dëborën…

Dhe unë rri e vërej fushën ku vdes madhërisht dashuria.

 

 

druri i portës

 

Lulëzoi druri i portës së vjetër.

Ah, druri i vdekur çeli lule!

Ti këputi dhe me to bëj kurorë

Për mua që të prita deri në vdekje.

 

Pashë ngjyrën e gjakut te kameliet

Që çelën në tëra gjërat prej druri

Dhe e kuptova që thika e pritjes më preu

Në brinjë, kur çela gjethe si palmat.

 

Të prita, të prita…

Derisa çelën kameliet e mortjes te porta.

Ti mblidhi dhe më bëj një kurorë

Mua që deri në vdekje të prita.

 

 

 

aerodrom

 

Dal e të pres në breg të një qielli,

Dal e të pres buzë një reje.

Vështroj si rrëzohen shirat, ylberët, yjet.

Zbrit!

E di që je diku pas një mjegulle.

 

Venë e vijnë avionët e botës.

Po ti në ç’shira je fshehur vallë?

A e ke parë dhembjen time

Si ngjitej me ulurimë nëpër qiej?

 

O! Si demon i vetmuar

Tërë shirat e botës i kërkova për ty…

 

 

natë

 

Flenë fluturimet mbi drurë

Flenë rrufetë në thellësi të reve;

Fusha ul supin te era.

 

Gjithkush e ka një dhembje ku të mbështesi kryet

Gjithkush e ka një mall që vizatohet si vinjetë

Mbi gjumin e botës.

 

Por vjen ti dhe më zgjon te supi

Çdo natë me rrëmbim.

Ah, s’e dinja që gishtat e kujtimit

Mund të shndërroheshin kështu në thikë…

 

 

 

 

vetëm rëra

 

Vetëm dy re, si dy zogj, zvarriten në qiell.

Për ku vrapojnë të bëhen shi, këto zogj?

 

Zëri im fytprerë ra në duart e tua,

Zëri im tërë jetën i vrarë.

 

Eh, ti dhembja ime, që ngrite harkun

Zogjtë shtegtarë ç’i qëllove!

 

Si shpirt i shkretirës u ula

Mbi trishtimin e kësaj nate vere.

Tani e tutje, pa ty,

Tëra netët kanë për të qenë prej rëre.

 

 

 

 

të pres

 

 

Bilbil që rri zgjuar në pyllin me pisha

Pres e pres te dritarja e zërit tënd

Që çelet në muzg

 

Tutje shtrihet hëna

Mbi një botë të mbushur me mungesën tënde.

Pres dhe zemra më dhemb

Te dritarja e zërit tënd

Në këtë muzg xhamëthyer.

 

O shteg i gjelbër! Po përse vallë

Tërë kjo pritje nxori thikën kundër meje!

 

 

 

perëndim

 

Jam i trishtuar. Trëndafilat e tu

Në duar më mbetën si plagë

Dhe perëndimi rend pas mollëve me pishtar në dorë

T’i vërë flakën kësaj nate.

 

Ndoshta kur të kthehesh një ditë

Pas mollëve dhe viteve

Perëndimi do të ketë djegur çdo gjë.

 

Ah! Në këtë botë të madhe, vetëm unë e ti

Nuk do të jemi të lumtur më…


RELATED POST

Your email address will not be published. Required fields are marked *


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.