Pafundsia

Përher e dashtun m’kje kjo kodër e vetme

E kjo gardhishte, qi nga gjith’ana,

Prej të fundit horizont, shikimin pengon

Por tue ulë e tue verejtë, të pafundme

Hapje përtej asaj, e mbinjerzore

Heshtína, e të thellëta qetsí

Unë n’mendim temin rrehem: ku sa për pak

zemra nuk frigohet. E dhe si era

Ndigioj ushtimë mes ktyne pemve, unë atë

T’pafundme heshtje me këtë zâ

Shkoj tue krahasue: e m’kujtohet përjeta,

E të vdekunat stinë, e tashmja

E gjalla, edhe zâni i saj. Kështu mes kësaj

Madhësie mbytet mendim i jemi

E fundosja në kyt det e âmbel â.

Përktheu: Denis Gila