Oana Glasu
VONË
në vjeshtën time ka mbetur
një gjethe e vetme,
e fundit e parënë dhe e pambledhur
dhe nuk u shkel
as nga të verbër,
as u shkërmoq nga një dorë
mbase je ti
i harruar nëpër degë
që më shikoje
dhe më pëshpëritje të qëndroja
duke të ledhatuar ty
duke të mbuluar ty
unë isha shumë e gjelbër të dija
si shkelet mbi gjethe,
çfarë do të thotë përzierja
e ngjyrave më të bukura
pastaj kam mposhtur stinët
që të kthehem
dhe e kam dashuruar vonë
dhe e kam marrë në krahë
dhe lëkundem bashkë me dridhmat e saj
unë duke i dhënë nga malli im
ajo duke më dhënë mua, jetë.
AFRIM
rrëshqas nën gjak. dhe pres. dhe kam frikë
të endem si femër e dëshpëruar
pas mishrave, pas prekjeve
që mbetën në hije
por nuk kam turp nga njerëzit e bukur
kur më vështrojnë duke numëruar eshtrat
duke fryrë drejt detit
ta zhvesh prej diellit
të qëndrojë pa dritë
vdekja të trembet nga gjumi im
dhe nga përqafimi im me engjëjt
ti më ke thënë se liria e hijes
u ul në buzë të trupave të zbrazët
që i mbulove sot me heshtjen
me të cilën herë tjetër
ndalove errësirën të vinte
drejt meje
E AKULLT
më ke lënë si kujtim
të gjitha ëndrrat pas të cilave
unë kisha vrapuar prej kohësh
vetëm ti i mbajte për
një të diel të ftohtë
kur e dije
se do të kërkoja përsëri
krahë
ku të fle sikur shtrihesha
mbi barin e lartë dhe
më prite e re dhe e bukur akoma
gjithë ankth iu afrove buzëve të mia
prej akullit
duke u thyer
duke u shkrirë në copa
lumturie
të cilën pasqyra pas meje
ta tregon sikur i ngjan
qumështit të gjirit
për fëmijën që e fsheh
në kujtesë
MËSOMË TI!
gjatë gjithë ditës kam pyetur veten si mundem
ta largoj muzgun
i cili bie ziliqar
së pari në sytë e tu
sepse ty të donte dhe mua më urren
që kur të rrëmbeva shikimin
lëviz më tej në flokët e mi
zbret mbi gjinjtë e mi
dhe pret …
pranë meje
karrigia ka mbetur bosh
ti ke harruar rrugën
megjithëse nuk ke humbur kurrë
nëpër hije
midis duarve ose agimeve
por unë e di
se do të vish në të tashmen që
merr mësime për të mos vdekur
e varur në fjalë të cilat
i fshij
por e di vendin e tyre
dhe kuptimet
ato janë të nxehta
të kapura në gozhdë
dhe të harruara
në buzët e tua
Oana Glasu u lind me 13 shtator 1975 në qytetin Corabia, në jug të Rumanisë. Ka kryer studimet universitare në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë, Dega e Gjuhësisë, pranë Universitetit të Tiranës, të cilat i mbaroi në vitin 2001, duke vazhduar për gradën shkencore master në gjuhësi, specialitet që e mbaroi në vitin 2003. Në vitin 2010 ka mbrojtur edhe një diplomë tjetër në Fakultetin e Psikologjisë, në Rumani. Është bashkëpunëtore e përhershme të revistës kulturore Oltart, ku publikon artikuj për Shqipërinë dhe gjuhën shqipe, si dhe përkthen autorë shqiptarë dhe i publikon në revista letrare rumune. Ka marrë çmimin Euterpe për poezi në një konkurs kombëtar, në vitin 2018, ndërsa në vitin 2019 ka fituar një çmim tjetër që i solli dhe vëllimin e parë të publikuar. Publikon poezi në shumë revista letrare rumune. Punon në bibliotekën e rrethit Olt.
faruk myrtaj
23 October
Per fat, vazhdoni ta mbani hapur dhe te kendshme, dritaren e Palimpsest…
Oana eshte nje dashuri e vecante, qe i afrohet fisnikerisht Shqipes, duke qene edhe vet nje krijuese qe nuk rri dot mjaftueshem brenda nje gjuhe te vetme!
Me lejoni te citoj vetem dy vargje te saj, per tu rrefyer perse ndjehem kesisoj:
“…unë isha shumë e gjelbër të dija
si shkelet mbi gjethe…”