READING

Mino – Zef Skiroi (1865 – 1927)

Mino – Zef Skiroi (1865 – 1927)

ZEF SKIROI (1865 – 1927)

 

nga MINO

(elegji në tetë pjesë)

 

III

Nga çerdheja, ku gjarpëri i përpiu

të vocërin e saj, shqiponja jik,

më krismë ç’ i thek zëmbrën nga njeriu

çë s’ësht i lik.

 

Po shumë e ren për jetë atë të lërë,

se nuk e priste kurrë të zezën herë

të të ndamit, e pran nuk vete e tërë

në vende tjerë.

 

Për mot e monë e lume ajo trazhgoi

ndër ata male te ku qeshi jeta;

andej mbi ret e vrërëta tymtoi;

pa u pruar pameta,

 

të prëhej, për më t’ gjerë fluturime,

më lart, edhe më lart te i rritmi qiell,

posi dëshiri i saj i pacaktime,

me syt në diell.

 

Me të dashur atje zëmbrën e zgjaj

e i mfortej krahu i lodhët me t’ vërtetë;

zogun mësonte e me kujdes e mbaj

mbi shpinë t’ vetë,

 

kur jasht e sillte, lartësit të xente,

me mot të mirë e kur ushtonte gjëma;

po në të zbrazët ndo një herë e lënte,

sa t’ ish, si e jëma,

 

pa frikë e zëmbrëmath e guximtar,

në t’ vështira i përvesëm e n’ rrëzik;

kurr para botës të mos kish të shar

nga i huaj armik.

 

E i vogli rritej si m’ e donte shpresa

e saj, çë heret tek ai më njihte

veten, edh ‘erësh po m’ i shtonej besa

të zot t’ e shihte.

 

Prej vërash, ku më t’ strukur i mban drita,

e ruajën kukuvacat me zili,

e të gëzuame gjarpërin të prita

e pan të zi,

 

e s’ folën dot… Ashtu një mbrëma e gjeti

të shkretë e mjera mëmë edhe në gjak

çerdhen e dashurë e pa frymë mbeti,

e shpirti ju pak.

 

Me t’ shpejt u dint e me mënder u zgjua,

si nga nj’ ëndërr’ e keqe e krahët shkundi;

si e llavurë u përplas e u ngashërua…

Heshtim gjithkundi.

 

Nani ajo jik e keq i vjen t’ e lërë

vendin ku për lëvdin më para u ndes

e ku i jet zëmra… Po nuk vete e tërë

e ndien se vdes.

 

V

I vetëm për në rrugë, më shpirtin kujtimesh të zënë,

u shkonj ndër gjinde, ç’ e dhimpsurë më ruan.

po e botës mëshërira sa rehet nuk ë për të thënë,

përse të t’ keqes së madhët ajo shkruan;

do se e n’ këthen në t’reja, të ndryshme fytyrë disa,

ahtu si hënxën gjith’ ujërat nga dheu,

e do se gjëmëmadhi të shumës i duket se ra

më posht se të tjerë çë fati i zi s’ kurseu.

Një plak dardhan i këputur, i t’ cilit sukull ë shtati

e jeta mundë e për të rën’ një barrë,

si t’ piqet rri te dielli, më sheh e m’lypisëm: “I grati!…

bindë të rronjë, tue pasur atë varrë!…

(…)

 

VI

Ujur përanë meje, tu xënë si amshonet njeriu,

syzit e tij të ndritëmit

ngulur te t’mit i mbante, me t’dashur, me nder e me bibde,

kur pa më rrahur cinura;

sa më dukej bimë, ç’ e gjëlbërë, e njomë, e delloshme,

ngrehet e re te dielli,

jetëje prej burimit fuqi tue marrë për dita

të ndahet midis tjerave,

plot e plot në stinë tue qitur të bukura lule

shumë edhe pemë t’ ëmbëla,,,

(…)

 

VIII

Isht e këthehet e para verë,

zë bota e tërë të përtërihet;

në t’lartat majë bora më shkrihet;

bulë e burbuqe

zën e shpërthejën një tjatrë herë,

disa të bardha, disa të kuqe;

të vaktës frymë, ç’i zgjon për jetë,

bimët po qesin të parat fletë;

e si te pylli

po ngrehet kënga, po ndihet fylli,

vishen me t’ gjelbër e kodra e mali;

vjen dallëndyshja… Po s’më vjen djali!…

Në të pasosëm të kaltërt qiell

e ftohta hënxë po e ndryshme duket,

edhe me rreze ngjeshet e nduket

i madhi diell.

Ata, si hyjëzit që perëndojën,

rishtaze lehen, prap zbukurojën;

për sysh të pame fare të rreme,

vdesin e ngjallen në kohë t’preme;

kur një po janë

dhe kurr në vehte ndërrim nuk kanë.

Po do të zgjonet në varr kush flë?…

Djalin e dashur kam t’e shoh më?…

(…)


RELATED POST

Your email address will not be published. Required fields are marked *


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.