KËNGË GRUAJE

(Pesë zëra emancipues nga poezia moderne hebraike )

Esther Raab (1894-1981)

KËNGË GRUAJE

Bekuar qoftë AI që më bëri grua –

që jam Adamah  dhe Adam bashkë,

një brinjë e butë;

Bekuar qoftë Ai që më krijoi

rrathë mbi rrathë, posi orbitat e planeteve

dhe bërthama e frutit –

Ai që më dha një shtat të gjallë që lulëzon

dhe më bëri posi  bima e fushës

që jep fryte;

Aq sa hija jote griset,

duke rrëshqitur posi mëndafshi

mbi fytyrën dhe kofshët e mia;

Dhe unë që jam rritur

dhe dua të jem ajo vajzë,

që vajton prej hidhërimit

dhe që buzëqesh e këndon zë-lartë,

më e hollë se e holla –

Posi ai bulkthi i vockël

në korin madhështor të kerubinëve –

më e vogël se e vogla –

Unë luaj në këmbët e tua,

Krijuesi im! 

Rachel Bluwstein (1890-1931)

TOKËS SIME

Unë nuk të kam kënduar kurrë, toka ime

dhe as nuk e kam lartësuar emrin tënd

përmes bëmash heroike, me plaçkën e luftës.

Duart e mia kanë mbjellë vetëm një pemë

përgjatë bregut të qetë të Jordanit.

Vetëm një shteg ka zaptuar këmba ime

mbi sipërfaqen e fushave.

Në të vërtetë, është shumë i varfër

E di, Nënë!

Në të vërtetë është shumë i varfër

blatimi i bijës sate ;

Vetëm tingulli i një britme gëzimi

në ditën kur drita shndriti,

Vetëm një e qarë e fshehtë

për vuajtjen tënde.

Leah Goldberg (1911-1970)

PORTRETIT TË NËNËS SIME

Portreti yt është kaq i qetë. Ti je ndryshe:

Shumë pak krenare dhe në siklet që je nëna ime.

Duke më shoqëruar me një lot dhe një buzëqeshje nënshtruese  

Ti nuk pyete kurrë: “Kush?”

Ti kurrë nuk u shtange, kurrë nuk u zemërove kur vija drejt teje

me kërkesën e radhës: “Kam nevojë!”

Me duart e tua ti jepje gjithçka

Vetëm sepse unë jam unë.

Ti i kujton sot më tepër se unë

keqardhjet e fëmijërisë time dhe atë çka shpirti yt hiqte:

Ditën kur vajza jote e pjekur do të vinte drejt teje,

dhe sillte bashkë me të edhe pikëllimin e saj të rritur.

Po. Do të vij e dërrmuar drejt teje dhe nuk do të pyes si je.

Nuk do të qaj në krahët e tu dhe të pëshpëris: “Oh Nënë!”

Ti do ta dish atëherë

se ai që më braktisi ishte më i dashur për mua se ty

dhe nuk do të pyesësh kurrë: “Kush?”

Zelda Schneurson Mishkovsky (1914-1984)

SECILI PREJ NESH KA NJË EMËR

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga Zoti

dhe nga prindërit tanë

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga shtati ynë, buzëqeshjet tona

apo nga ajo ç’ka veshim

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga malet

dhe nga muret tanë

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga yjet

dhe nga fqinjët tanë

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga mëkatet tona

dhe nga zgjatja e tyre

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga armiqtë tanë

dhe nga dashuritë tona.

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga festat tona

dhe nga puna jonë.

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga stinët

dhe nga verbëria jonë

Secili prej nesh ka një emër

të dhënë nga deti

dhe nga vdekja jonë.

Dahlia Ravikovitch (1936-2005)

KUKULLA MEKANIKE

Dhe atë natë isha një kukull mekanike

që kthehej sa majtas-djathtas, nga të gjitha anët.

Befas rashë me fytyrën përtokë dhe u bëra copash,

Dhe ata u përpoqën të më bashkonin me duart e tyre mjeshtërore

Më pas u ktheva sërish në një kukull të ndrequr 

dhe të gjitha lëvizjet e mia ishin të mirëstudiuara e të kurdisura.

Por qysh atëherë u shndërrova në një kukull ndryshe,

posi një degëz e plagosur e varur në një dredhëz.

Më pas shkova të kërceja në një ballo

por ata më lanë në shoqërinë e qenve dhe të maceve

edhe pse hapat e mi ishin të matur e të modeluar.

Dhe unë kisha flokë të artë dhe sy deti

dhe unë kisha një fustan me ngjyrën e luleve të kopshtit

dhe unë kisha një kapelë kashte të stolisur me një qershi.     

 ©MelsenKafilaj    

---