Më kanë vdekur gjysma e shokëve.

Do bëj ndonjë të ri për ty, tha toka.

Jo, siç qenë m’i kthe,

me të meta e gjithçka, i thirra.

Sonte bisedat arrita t’ua kap

te gumëzhima e dobët e dallgës

përmes kallamesh, por s’bëra dot një hap

mbi gjethet hënëndritura të oqeanit

i vetëm përposh asaj rruge të bardhë,

as dhe të pluskoj me gjestin ëndërrimtar

të hutëve që barrën e tokës kanë ngarkuar.

O tokë, numri i shokëve që më mban

kërcen të drejta të qeni i dashuruar.

Prej honi kallamet gjelbër dhe argjend shkreptijnë:

qenë heshtat serafime të besimit tim,

sepse nga ç’humb diçka më e fortë rritet

me shkëlqimin bujar të gurit,

dritëhënë e shtrirë, përtej dëshpërimi,

e fortë si era, që ndër kallamet tek tunden

sjell bri nesh, siç qenë, kë deshëm,

me të meta e gjithçka, jo më të fisëm, por siç qenë.

përktheu: G. Krasniqi