READING

Cikël poetik – Sokol Zekaj

Cikël poetik – Sokol Zekaj

Foto ilustruese

Sokol Zekaj

 

 

 

 

 

 

 

 

UDHËTIM

Kemi kohë që ecim

nëpër një tokë të zhveshur

kopre dhe gjembaçësh,

nuk flasim, mendojmë më vete

sekush për udhë të vet,

pasi kemi kohë që ecim

nëpër një tokë të zhveshur

kopre dhe gjembaçësh,

sikur udhëtojmë për te një shenjt.

 

CONVULSION

Ah, këto re zhurmëtare

këto re zjarrmëtare,

zunë gjysmën e qiellit

lart udhës sime të drejtë e të largët,

dhe po marrin në shenjë

zemrën e zbehur të diellit

sipër ujërash të thella

kësaj vere të vonë,

po dridhem si t’ish vetë zemra ime

pas kaq verash kaluar

para harqeve të erës

me shigjetat që vetojnë.

 

VIJA BLU

Sa më shumë hapet qielli

Bëhet më blu.

E pamundura afrohet,

E mundura largohet.

 

Dikur e përfytyroja veten

N’udhëtime me kuaj,

Me priftin dhe filozofin

Me baulet plot libra.

 

Kur qiellin shohim gjatë

Nis erë e ftohtë,

Kështu sodis, një shkop

Ngulur në tokën e zhveshur.

 

CANTO

Ndërsa lirohesha pak

nga errësira e natës

me të cilën qeshë kopsitur deri n’sy

poshtë drurëve të lartë,

 

dera u hap përgjysmë

dhe drita ra mbi një trëndafil

që e tundte një erë

ardhur nga yje të rinj.

 

Po, ai qe buzë murit

dhe unë qeshë pranë tij,

ndërsa aroma

çelte një tjetër trëndafil.

 

E falënderova derën

që nuk desha të hapej më shumë,

as nuk desha me hy

as nuk desha me ikë

 

SHTËPIA

Ti hap furrën

nën një ndriçim të bukur feste,

dhe një trëndafil avulli

të mbështjell, plot aroma.

 

DRITARE

Tryezë. Vizore. Lapsa.

Shkollari heq vija mbi letër.

Jashtë bie shi

Dhe, në të rrallë veton.

 

Nga dritarja shkollari sheh shiun

Përkulur lëndinës

Si ai vetë mbi projektin,

Një ngjyrë për një tjetër.

 

Lapsi mbi letër

Dhe shiu mbi bar e pemë,

Një tingull kanë, dhe

Një arsye.

 

KOHË E BUTË

Pas kaq shtrëngatash, retë e mbetura

janë stoli për qiellin

e kaltër. Edhe kapelja e bardhë

mund të fluturojë si pëllumb.

 

Eh, por, përse hëna na jep kënaqësi

më shumë se dielli?

Lidhim qenin. Lëmë portën hapur.

Dhe dalim.

 

Marsi që shkoi ka qenë borë dhe akull

dhe ti pate rrëshqitur keq.

Desha të them, jeta

është më shumë se një keqardhje e ëmbël.

 

Vijat e bardha në rrugë

ngjajnë si prej bore

që ka zënë të shkrijë,

mbi të cilën këndojnë zogj.

 

Makinat shtyjnë njëra-tjetrën në lojë

si lopët. Njerëzit

mbajnë shkëlqimin ndër dhëmbë

dhe flakin shishat kamionçinave.

 

Diell i verdhë. Fishkëllima

e vinçit të lartë

bie mbi ditën

si maja e thikës mbi një portokall.

 

Pa shih, banderola enden qiellit, thonë:

“Na falni!”, “Ju lutemi!”

Ulemi te një bar, dhe kërkojmë

diçka të athët, a ndoshta të idhët.

 

 

NJË VIZATIM

Në një libër timin të kahershëm

që ua jepja miqve për ta lexuar,

kam gjetur një vizatim. E shoh dhe më duket

një punë e pakryer,

ose mbase e çuar përtej të kryerës, ku ta dish!

 

Mund të jetë një këpucë

apo një varkë

apo një shpend,

apo asnjë prej këtyre,

pasi secilit prej tyre i mungon ndonjë gjë

ndër ato vija të holla që shuhen papritur aty ku duhej të vendosnin.

 

Por për të kuptuar gjithçka në këtë botë

ato që janë dhe ato që nuk janë,

dhe ato që duhej të ishin pa qenë të domosdoshme,

do duhej mendja Universale

ndërsa unë jam një plak që me varkën time

veçse ndjek rrjedhën e një lumi.

 

Më kujtohet një stinë në fshat,

çdo buzëmbrëmje

një njeri, ndoshta një druvar, ndërsa zbriste drejt luginës,

ia merrte një kënge

që përplasej nga një mal te tjetri

nëpër hijet e natës që vinin duke u dendësuar.

 

Unë tendosesha

si dikush që e kanë zënë nga hunda,

për të kuptuar zërin e parë

i cili gjithmonë përzihej me jehonat

ndërsa edhe jehonat përziheshin mes tyre.

 

Dhe, atëherë kur njeriu zbriste poshtë rrëpirave

në luginë,

ku jehonat hapeshin në ajër

ndërsa zëri vinte më i afërt

si gështenjat që bien përtokë nga boçat e çara, bash atëherë,

këngëtari e ndërpriste këngën!

 

KUJTIMI

Ka qenë një natë pa dritë

plot lule të errëta

rrugës kah duhej të çanim bashkë

nëpër dredhëzat e erës

– të padukshme por aq të vështira! –

më afër se siç thuhet

krah për krah, po them

si krahu me zemrën.

 

Por ti ike me njërën

nga fantazmat që përshkonin natën

me vështrimin nën qepalla

nëpër shiun e pjerrët,

dhe me fishkëllimat e ujit

që i binin në akord

daulles së errësirës,

dhe me gjethet e verdha

tashmë gjithë plagë

që binin duke u ngritur,

dhe ujërat i degdisnin drejt detit.

 

Në të vërtet gjithçka më bëhej

se ikte drejt detit

-fara të zeza që dalin

nga boça që ra

bashkë me petalet e thara-

dhe mbeta vetëm për vetëm

me mesnatën time

dhe me furtunën e huaj,

si guri i ftohtë, i lagur

i një ylli të shuar,

 

nën zhurmën monotone të reve

sikur shkarkohej zhavorr

nga një vagon i gjatë

për trasenë e askundit,

ndërsa vrundullonte era

zbrazëtisë ku ti pate qenë,

por ndoshta ti as që ishe me mua

o ndoshta qemë ndeshur

te një rrugë ku unë nuk isha

pa e ditur kush qe

delja e zezë e tufës së bardhë,

sidoqoftë unë askend nuk ftova,

gjëmonin nata dhe bota!

 

 


RELATED POST

Your email address will not be published. Required fields are marked *


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.