Christian Sinicco

dy tekste nga ” Alter” (Vydia 2019) dhe një tekst nga “Ballate di Lagosta” (CFR)

(Emri: fillesë alfabet dalje)….

Alter e kam emrin,

nuk  ideojnë më automatime

bollëk makinash që dëshironin qiellin,

bollëk makinash kaba e fluturake

unë mund të shkoj në këmbë e pashë një luleshtrydhe:

në parcelat e prodhimit

ka vragat e një plage,

një alfabet i lajthitur mund jetë

aq sa të prekë  fjalët e para të veta,

ka shijen e gojës

kur më vihet kundër,

ia prekim purpurën

ne, të lulëzuarit mbi sy

bie kaq fort shi,

ti rri në një trëndafil magjik

e piqet ideja

aq sa të prekë manjolën

që nuk e di

pse hijedritë largohet

Transmetimet përfundimtare: shqiptimet e depozitave.

Përgjigja është e bardhë,

ka kyç sekret, të ndaluar,

të shpronësuar, mbështjellë me lule dredhka

përtej galerive

të gjata si toka

e të përthyera;

nuk i ruan lidhjet,

gurra e të gjithave është brenda një zogu

që cicëron sërish, që përvidhet

e dhunisht lëshon një thirrje

që m’i çel sytë e gjumit

para se të bjerë nën ujra

e të bëhet tjetër

pa marrë dot frymë

vetëm në rrjedha –  të kthesave

shqiptova dy sy të ngashëryer,

shqiptova “hyrje”

dëshmim i kulluar

thërrmijash, të një prej uraganëve

që më lëviz në bark,

në shtyllë kurrizore e më pas drejt brinjës

kujtova se m’erdhi ora, ndërsa

goja më plaste;

mësoj që fillimi

është një përçim

dhe përgjigja është e bardhë

si muri që jehon

pas supesh.

Dega e bardhë 

-“oh sa i qetë deti, sa dallgë të buta” i Vittoria Colonna, poete

nuk di sa kohë drita do më gozhdojë në gëzim

është devijim që ka të bëjë me ujin, një ëndërr që zotëron

mrekullinë: ndoshta ke frikë të hysh, e pështjellimi mund ta kthejë përmbys

fiksimin e qëndrimin tënd – siç do e kesh nuhatur unë nuk jam

e nuk e di kur do të bjerë shi, diçka që mungon

që ndryshon të përhershmet, tek lan sikur vetëm një pëllëmbë prej detit,

dega e bardhë, mbuluar me kripë, mbi ndonjë gur e algat

që kanë ngecur në cektinë; është batica e kjo e bën përpjekjen

më delikate, peshën e brishtë: aty ku je duhet të të lë,

aty, e dielli ndërkaq mbi dallgë të sjell tek unë.

Shqipëroi: Gentiana Minga

Christian Sinicco, lindur më 1975 në Trieste, ka botuar: Passando per New York (LietoColle, 2005); Ballate di Lagosta Mare del Poema (CFR, 2014; Alter (Vydia), 2019; ka drejtuar si kryeredaktor periodikun “Fucine mute”, nëpërmjet të cilit nis projektin e katalogimit të poezisë së brezit të ri. Poezitë e tij janë përkthyer në gjuhën bjelloruse, kroate, letoneze, hollandeze, slovene, spanjolle, gjermane e turke. Aktualisht drejton “Poesia del nostro tempo” dhe është redaktor i “Midnight Magazine” e “Argo”.

Poezia e tij e viteve të para nis me elemente të qarta hermetizmi e surrealizmi, por dalëngadalë, në botime të fundit merr forma te reja, eksperimenton me fjalën, huazon nga metrika tradicionale, duke krijuar një metrikë të re, të tijën. Shquhet si një autor i gjallë, aktiv dhe prurës i vazhdueshëm i projekteve të reja poetike e pluri-kulturale.