Artur Baku
Melodia e shinave mbi xhama thyente monotoninë e atij mëngjesi. U ndien shkreptima vetimash që i ndiznin blicat në gjoks të qiellit të plumbtë të asaj të hane. Degëzime drite përndritën kupolën ngjyrë argjendi të kishës së vjetër baroke, tue ndriçue tanë hapësinën përreth. Kontrastet e forta të dritës u reflektuen mbrenda mureve në apartamentin e tij. Sapo kishte fillue java e re dhe zgjimi erdhi nga zhurmë komandash t’epërme mbinjerëzore.
Në atë çast mendoi: «Cila asht vetmia ma e madhe: ajo e njerëzimit pa Zot, apo e Zotit pa njerëz?! Fundja, ç’kuptim kishte me pasë Zot të gjithëpushtetshēm pa qenie njerëzore, pa besimtarë që përshpirten nën drita qirijsh, pa agnostikë dyshues edhe ndaj vetë ajrit që thithin, pa ateistë që, me mohimin e vet, naltësojnë pemën e krijimit? Ç’kuptim kishte me pasë Zot veç si sundues materiesh të pashpirta, si padron yjesh, planetesh, vrimash të zeza, galaktikash, universesh… dhe a jemi ne, që me ekzistencën tonë i japim kuptim vetë Zotit?»
Ndërsa shihej në avujt e frymë mbi pasqyrë, e brisku, si autokombajnë, ia prente fijet e mjekrës së pazbutun mirë nga shkuma e rrojes, iu dridh pak dora; ndjeu një çurkë të nxehti të rrëshqiste nëpër të bardhën e shkumës. Nga mbrendia e ‘Edenit’ t’atij mëngjesi u ndie nji za i mbytun:
– O Zot, u preva! Jam vonë për punë!
Mëngjesi i asaj të hane e çoi si zakonisht në stacionin e metrosë. Të ndërpreme nga tehu i briskut në tualetin e shpisë, persiatjet për ekzistencën, Zotin, Universin, vazhduen në stacion, por në trajta ma tokësore. Ishin përsiatje për imazhin e nji Venusi njerëzor, që kishte të njajtën orbitë rutinore me te çdo mëngjes, që shfaqej natën dhe shuhej me lindjen e diellit.
Ndërsa treni po i përshkonte thellësitë e nëntokës, u përhumb në mendime efemere; dukej si mision thuejse i pamundshëm, si ai i paleontologëve që, nga nji fosil dinosauri, duhej ta ndërtonin krejt skeletin e përbindëshit. A mund të ndërtohej e shkuemja veç nga nji shikim, buzëqeshje, çast? A nuk kishin me përngjasue këta grumbuj të hekurishteve moderne mbas miliona vjetësh me fosile teknologjish parahistorike, ndërsa shikimet tona në këtë stacion metroje kishin me u thërrmue nga landa e pavdekësisë, koha kozmike? Dinosauri i hekurt përshkonte stacionet, tue humbë thellësive të nëntokës.
Pulsimet e dritave të tunelit përndritnin fytyrën e saj. Dukej sikur nji dritë e padukshme qiellore kishte tejshpue mbrendinë e tokës dhe përthyhej mbi bojëqiellen e pastër që reflektonin liqenet e syve të saj. Tue e shikue, ai u përhumb në mendime mes tingujve të nji kange të viteve ’70, që arratiseshin nga dy skajet fundore të kufjeve e hynin në mbrendinë e qenies së tij tue thanë fjalët “Knockin’ on Heaven’s Door” dhe vetja iu duk si me qenë para derës së nji parajse të mileniumit të ri, asaj parajse njerëzore që ishte aty, mu përballë tij. Por ai ngurronte t’i trokiste, t’i bante nji kompliment nga ato të zakonshmet për ngjyrën e syve, për shallin e saj Burberry që ia jepte butësinë e nji hyjnie klasike, t’i fliste për mjegullat e qytetit që i mbulonin çastet e pazâ të dy të panjohunve.
– Ju lutem zotni, edhe sa stacione duhen për me mbërritë në Ottaviano?
Në çast iu ba sikur dikush e preku lehtë në shpatulla e i tha: Eej! Zgjohu!
Treni u ndal dhe dyert u hapën. Mes hymje-daljeve të zhurmshe të pasagjerëve, në sfond dukeshin tabela të ndriçueme reklamash të cigareve, parfumeve, pijeve alkoolike… Burra të Marlboro-s mbi kuaj në West-in e egër të largët dhe gra elegante të Dior, Chanel, kundronin turmat nga tabelat e neonit si sovranë tregtarë të paabdikueshëm.
– Më duket se jemi te Porta Furba! – u përgjigj ai, ndërsa “Knockin’ on Heaven’s Door” i depërtonte në çdo qelizë. Hoqi kufjet, tue ia kundrue sytë me magjepsjen e nji eksploruesi yjesh.
– Porta Furba? Ah, qenkemi afër! Më falni, por nganjiherë, në këtë orë, kur tanë qyteti derdhet në labirintet e nëntokës, e kam të vështirë me u orientue.
– Labirinte të nëntokës apo nji univers paralel me tri elemente: hekur, beton dhe reklama tregtare? – e pyeti «eksploruesi» i yjeve.
– Me sa duket, qenkeni banor i ri i këtij universi tredimensional, – e ledhatoi zanin ajo.
– Jo! – ia ktheu me nji bindje solemne – e njoh metronë me sy mbyllun, por sot, për çudi, diçka më paska ndodhë në sistemin e orientimit. Si me ato busullat, që kur ia afron një magnet, çorientohen.
– Busull që çorientohet, – buzëqeshi lehtë.
Atij iu desh nji çast për me guxue me e thye murin e ngurrimit.
– Kam muej që… që ndiej tërheqje si ajo e fushave magnetike… që baj plane si me ju drejtue, si me gjetë mënyrën me u njohtë me ju… E di, ngjan si shumë viktoriane, megjithëse jetojmë në nji epokë kalorsiake digjitale.
– E bash njitash e gjete çastin me ma thanë? – e pa ajo në sy me avantazhin e nji sigurie të pashpjegueshme.
Megjithëse jetonin në qytetin e Cezarit, Adrianit, Neronit, me mbi 2000 vjet histori, kjo nuk i ndihmoi me e gjetë përgjigjen e duhun në atë çast.
Çastet janë gjurmë që fati na i vendos dhe ne s’na mbetet tjetër veç me i zbulue, qoftë me fjalë, buzëqeshje, njohje, takime, a udhëtime. Ka raste kur rebelohemi, tue sfidue udhët e fateve tona, për me ndërtue fate të reja nomade, të pashkrueme nga asnji hyjni, qoftë prej atyne që qytetarët antikë, me status ‘Ius Civitatis’, i blatoheshin këtu e dymijë vjet ma parë, qoftë prej hyjnive moderne, që nga lëvizjet e nji pike në bursë, ndryshojnë fatet e miliona njerëzve në gjithë botën.
– Ka gjithmonë nji herë të parë, – u përgjigj ai.
– Epo, të gjitha rrugët të çojnë në Romë! – shtoi ajo me nji buzëqeshje të butë kadife.
Ndërkohë, treni kishte lanë stacionin Porta Furba, e po i drejtohej kryeqendrës së Perandorisë. Ata s’ishin veçse dy të panjohun në qytetin e përjetshëm.
Kur zbritën në Ottaviano, shiu kishte pushue e para tyne shtrihej qyteti si muze në qiell të hapun. Nji grue po shiste lule në cepin e rrugës, në të cilën nxirrte hymja lindore e stacionit të metrosë. Ai ndali hapat, zgjodhi nji buqetë dhe ia dhuroi pa i thanë gja. Trandafilat e kuq i dhanë vajzës së metrosë purpurin e nji andrre, e atij frymimin ma të pabindun që kishte pasë ndonjiherë.
NO COMMENT