Agron Bajraktari

Bagatelle

Jam ulur në njërën prej dy karrigeve në dhomën e ndenjes. Divani u përket planeve të rrogës së muajit tjetër. Bashkë me të edhe tavolina e shkrimit. Laptopin e mbaj në prehër. Kjo e ndenjur me shpinën e kërrusur më lodh, kështu që ngrihem në këmbë. Dua të rri në këmbë, por dua të rri edhe në laptop; zgjidhja më e mirë më duket se është komodina, lartësia e të cilës më mbërrin te gjoksi. Ashtu i bie ta vë laptopin mbi të, por jo pa larguar në fillim çelësat e shtëpisë, një shishe me ujë, dhe disa paracetomola.

Pozicioni i ri më duket i kënaqshëm. Kështu, dhimbjen e shpinës, e cila, si çdo dhimbje, pavarësisht se mund të ketë filluar vetëm para disa minutash, duket sikur ka vite që më torturon, do ta ndiej më pak. Doktori më ka thënë që kam nevojë për lëvizje. Në pamundësi të daljes në park këtë të diel me shi, lëvizja në vend është ku e ku më e shëndetshme sesa kërrusja mbi karriget e vogla apo shtrirja në krevat.

Gruaja është në kuzhinë. Po gatuan drekën. Ia ndiej lëvizjet e matura që prej këtu, nga tavolina e re e punës. Pas pak, pasi kam humbur në rrjedhën e asaj që po mundohem të bëj, e cila, pse mos ta pranoj, është tentativa e tretë për të krijuar një tregim, ndiej mbi faqe buzët e saj. Si gjithmonë, i ka të lëngëta. Një ndjesi që në mungesë të sensualitetit do të quhej kërqethje, ndërsa në afërsi të tij do të mbështillej nga klisheja e kudondodhur e drithërimës së dashurisë, ma kaplon gjithë pjesën e shpinës. Për një çast edhe ma pushon dhimbjen e kryqit. Gruaja më puth edhe njëherë, por tashmë pa drithërimë në trup. Ky i fundit është i përgatitur tashmë. Nuk pranon të zihet më në befasi, kështu që parapërgatitet në kohë. Gjithsesi, parapërgatitja, siç duket, nuk është krejt efikase, pasi sapo gruaja më pëshpërit diçka, ai dridhet përsëri.

Një lexues i vëmendshëm dhe kureshtar, në këtë pikë do shpresonte që drithërima të mos ishte pasojë e pëshpërimës në vetvete, por e fjalëve të përçuara nëpërmjet saj. Fatkeqësisht, më duhet ta zhgënjej këtë lexues. Drithërima, e cila tani mund të përshkruhet vetëm nga fjala e shëmtuar, e mësuar atje në fëmijërinë e largët të qytezave të veriut, kërqethje, erdhi vetëm si pasojë e pëshpërimës. U bëra të them diçka, siç them sa herë e ndiej acarimin tek lind, gurgullon dhe shndërrohet krejt papritur në një nerv që do të dalë jashtë, por e ndala veten. Gjithsesi, kjo ndalesë nuk mbetet e padukshme ndaj syrit të mprehtë të gruas sime. Ajo e vëren nervin tek më sillet nëpër fytyrë, tek e përçudnon atë në përpjekjen e tij për t’u çliruar nga lëkura; e sheh kur mbërrin në sy dhe shfaqet në shkëlqimin e pagabueshëm të flakës që do të përpijë gjithçka që i del përpara; e sheh në dorën time që në pamundësi për të bërë gjë tjetër, u shkon flokëve dhe pastaj qafës, jo pa lënë disa vija të kuqe mbrapa.

Në fillim, gruaja nuk thotë gjë. Pastaj, tek dëgjohet zhurma e vakët e gatimeve që mbërrijnë pikën e tyre të vlimit, merr drejt kuzhinës, por jo pa i lënë edhe ajo disa fjalë mbrapa. Është e pamundur të mos thotë diçka.

“Fiksimet e tua janë tmerrësisht specifike.”

Nuk kam nevojë t’i kaloj dy herë nëpër kokë ato fjalë që të pranoj se ka të drejtë. E edhe më e lehtë për t’u pranuar është kënaqësia që ndiej tek përzgjedhja e fjalëve të saj. Nuk ma thotë drejtpërsëdrejti se të ashtuquajturat fiksime të miat janë të parëndësishme; m’i quan specifike. Një fjalë tmerrësisht delikate, si një qelq që mund të thyhet po s’dite ta mbash mirë; fjalë që më shan, por edhe më lavdëron, pavarësisht se jo një lavdërim që një burrë e pret nga gruaja e tij, duke ma quajtur fiksimin edhe të rrallë. Pra, edhe i parëndësishëm, edhe i rrallë. Të shumta janë gjërat e parëndësishme që më vijnë në mendje, e gati të gjitha do t’i fusja në thesin e gjërave që bëhen pak a shumë nga të gjithë. Dhe në shumë prej tyre, është bërja e tyre prej të gjithëve që i shndërron ato në të parëndësishme. Të tjerat, të parëndësishmet e rralla, janë me të vërtetë të rralla. Dhe gruaja ime po e fut edhe fiksimin tim ndaj pëshpërimave në atë thes.

“Unë u shkëputa nga puna ime për të të puthur, ndërsa ti e prish gjithçka thjesht sepse pëshpërita… Mjafton pëshpëritja, dhe fjalët e mëpasshme, të cilat të thonë se sa shumë të dua, s’kanë më rëndësi për ty.”

Teknikisht këtë më thotë heshtja e saj tek hamë drekën. Nuk është e rëndë, si ata që ulen pa i ftuar kush në tavolinë. Është e idhët, por e kapërdishme. Si limoni.

Gruaja ha shpejt e shpejt, pastaj shkon në dhomën e gjumit. Dënimi im është i vetëkuptueshëm. Pavarësisht se s’është radha ime, enët do t’i laj unë. Ky është çmimi i një dashurie të nënvlerësuar. Çmimi i të pasurit tmerr fjalët që vijnë nëpërmjet një pëshpërime.

Në fakt, nuk do ta quaja tamam tmerr. Është më shumë bezdisje. Por një bezdi aq e thellë, sa çdo mekanizëm brenda meje, që, në fund të fundit, është duke bërë punën e vet, ndalon për një çast dhe bën në fytyrë atë shprehjen që bën fëmija kur provon limonin për herë të parë.

Fatkeqësisht, është diçka që s’mund ta tejkaloj. Nëse vullneti i lirë është diçka që qiejt nuk na e kanë dhënë thjesht si iluzion, ky i ashtuquajtur fiksim nuk është i pranuar në rrethin e veprimeve që gëzojnë të drejtën e vendimmarrjes. Nëse do isha në ndonjë humor më të gëzueshëm, do të guxoja ta quaja edhe pasion, duke marrë parasysh se rrënja e kësaj fjale nënkupton vuajtjen që vjen nga paaftësia e mbartësit të pasionit për ta frenuar; sidoqoftë, mendimi esëll nuk më lejon të shkoj aq larg.

Lexuesi ynë i vëmendshëm me siguri ka kapur edhe këtë tjetrën: në fjalinë e saj qortuese, gruaja ime përdor shumësin. Nuk thotë: fiksimi yt. Thotë: fiksimet e tua. Pra, ka më shumë se një. Më shumë se pëshpërima.

Kujtesa më çon në fëmijëri. Në syrin e mendjes shoh gjyshin që më afrohet me hapin e tij të rëndë. Më vendos dorën e madhe mbi kokë dhe me përkëdhel për ca çaste flokët duke më pyetur se ç’kam bërë atë ditë. Pastaj më puth në faqe, në pjesën e sipërme të mollezës, krejt afër syrit, siç e ka gjithmonë zakon, dhe në fund m’i kap faqet me gishta.

Kapja nuk është e fortë. Ndryshe nga ç’kam dëgjuar për namin që ka dora e tij për fortësi, në faqen time ajo gjithmonë ka vepruar butë, si një qelq që mund të thyhet po s’dite ta mbash mirë. Pavarësisht kësaj, ndiej në mua tek ngrihet i njëjti nerv, e njëjta bezdi specifike që ndjeva kur më pëshpëriti gruaja. Nuk ka rëndësi që e gjitha po më ndodh në mendje, në syrin e mendjes, duke kujtuar një fëmijëri që do të doja ta vizitoja qoftë dhe veç për një çast. Vetë ideja e atij veprimi zgjon në mua djallin e bezdisjeve specifike. Dhe lëkurën e fytyrës që përçudnohet. Dhe sytë që ndizen nga flaka e asaj që ndaloj të dalë përjashta.

Një mik i vjetër më pat thënë njëherë se pikërisht ngaqë s’e lija të dilte, vazhdonte të ndodhte prapë ajo gjë. Pra, vetëpërmbajtja ime ishte ajo çka e lejonte të ishte ende gjallë. Nga ana teorike ai kishte njëfarë të drejte. Që njeriu të mos mendojë gjithë kohën për seksin, ai duhet të bëjë seks. Nga ana praktike, ama, kjo gjë nuk funksionon ashtu. Vetëpërmbajtja ime nuk është kundërmasa e vetme që kam provuar ndaj fiksimeve të mia specifike. Është e vetmja gjë që më lejon të jetoj me ta pa prishur çdo gjë përreth. Për shembull, pa i bërtitur gruas për diçka që në çdo njeri tjetër do të krijonte ndjenjën e shumëkërkuar të lumturisë. Apo pa grushtuar murin…

Enët nuk janë shumë. Mund t’i laj për dy minuta. I ngre nga tavolina e vogël e bukës dhe i vendos në lavaman. Sfungjerin, të cilin për ca çaste e kërkoj nëpër sirtarët e sipërm, nuk e gjej askund. Kërkimi im zgjat për shumë më shumë nga ç’duhet kërkuar diçka si sfungjeri, por e gjithë kjo ndodh ngaqë nuk dua të shoh në vendin ku e di se do e gjej: brenda në lavaman. I qullur në ujë. I pisët… E fundit aty ka qenë gruaja, dhe pavarësisht se e di që zemra e saj nuk i pëlqen fort hakmarrjet e vogla (të mëdhatë s’kam guxim t’i ngacmoj), një pjesë e imja nuk mund të mos mendojë ndryshe…

Një kërkim i shpejtë në internet më tregon se fjala bagatelle, të cilën për herë të parë e mësova nga titulli i një kënge të vjetër të Yann Tiersen, ndër të tjera, do të thotë:

1. diçka pa rëndësi;
2. një pjesë e shkurtër letrare ose muzikore.

Pasi laj enët, i rikthehem laptopit mbi tavolinën-komodinë për të përfunduar tregimin e filluar. Në fakt, nuk e kam filluar ende. Kisha një ide në fillim, por me shfaqjen e pëshpërimave, kapjes së faqeve me gishta dhe sfungjerëve në lavaman ajo është zhdukur. Harresa, thoshte nëna ime, tradhton pa rëndësi. Fatkeqësisht, jo të gjitha parëndësitë. Jo ato specifiket. Jo ato që kur jam në humor të mirë guxoj t’i quaj pasione.