PRAGJET E LUMENJVE
Gjethet në vjeshtë janë më të kuqëluara se
lulet e pranverës, nuk kanë pjalm,
edhe ndonjëherë po aq fluturojnë, ndërsa era
i shëtit lart e poshtë në cektina
apo mullarë: kurse unë
nuk kam shumë që rri këtu, unë mund
të shoh nga qielli edhe di ta gjej
si ka të ngjarë të shkojnë gjërat
për njëqind milion vitet e ardhshëm:
universi ka të ngjarë të mos e gjejë
mënyrën si të zhduket e as unë
në gjithë këtë kohë të rishfaqem.
UJËVARAT E CASCADILLA-S
Dola andej nga Cascadilla
ujëvarat
sonte, rryma
përfund ujëvarave,
edhe mora
një gur sa dora
në trajtë veshke, testikulare dhe
mendova gjithë lëvizjet aty për aty,
800 milje në orë rrotullohet toka,
190 milion milje vite
zhvendosje rrotull diellit,
tërheqja e
madhe
shtypëse
në galaktikë me 30 000
milje në orë ku
shkon dielli:
mendova gjithë ndërthurjet
e lëvizjeve
brenda meje: hodha
gurin e ndali i vdekur:
rryma prej lëvizjeve të tjera
kërceu
e ia hipi sipër:
i pastrehë
u ktheva
nga qielli e qëndrova shul:
unë nuk
e di se ku po shkoj
se mund ta çoj jetën krejt
veç ndanë këtij gjiu.
DRITA E SYVE
U bë maj para se unë
të vërej se u bë
pranvera dhe
fjalët thashë
për rrëpirat e jugut
unë e
humba, erdhi
e shkoi përpara se
të më vinte radha ta shoh:
mos u mërzit më tha mali
provoje më vonë nga rrëpirat e veriut
ose po qe se
ngjitesh dot, ngjitu
shko te pranvera: veç
tha mali
nuk është kështu
me gjithë gjërat, disa
që të ikin nuk kthejnë më
POEZI
Mos era dhe dallgët latuan krahët e albatrosit,
të mprehur në maja: apo është pafytyrësi
të thuash se krahët latuan erën e fortë
dhe detet: atëherë këtu jemi ne miq, me gjithë
mirënjohjen dhe hapin e lehtë si shkel miku:
ne përmbushësit dhe qëndrestarët, shtretërve të lumenjve,
shpatullave të maleve, lëkundjeve të erës mes poplash
tulipanësh, barit dhe kokrrave të ngrira të rrushit të egër:
a jemi ne që vijmë deri këtu e prapë i lemë ata
siç ishin: a mos janë brenda nesh lumenjtë dhe rrëpirat,
ato që imiton bota, apo jemi ne
thjesht pasqyrim i një ndërtuesi të lartë
mikpritës i madh për ne: çfarë
do kish ndodhur me ne po ta rrëzonim poshtë atë
dhe stivë të ngrinim për nivel ato që dimë: na i merr
lumi shtëpitë dhe erën ia mvesh
velave e shpatave: ç’i mbetet
mirënjohjes kur mbetet e vetmuar, si
një ditë e zakonshme pushimi: albatrosi, ah, ai
gjuan dallgët me vullnet përtej
vullnetit të dallgëve dhe ne, me ato që bëjmë, ulim
poshtë detet që ngrihen lart, apo rrëpirat e maleve: ama
në përfundim nuk e lëshojmë përdhe: prapë, deri kur
shfaqet mikpritësi, zotë të shtëpisë këtu siç na ra jemi ne.
POETIKAT
Shoh për mënyrën
si do kthehen gjërat
prej spërdredhjes mu në qendër
trajtën
që do marrin që sot e tutje
kështu që ajo pemë mështekne e bardhë
cikluar me të zezë në degë
do shquajë
xixëllimin e erës
krejtësisht jashtë vetes:
shoh për format
me të cilat gjërat kanë qejfin të vijnë si
prej puseve të zinj të mundësive
si një gjë që do të
shtjellohet:
jo trajtën në letër – megjithëse
edhe atë gjithashtu – por
mjetet që nuk ndërhyjnë mbi letër:
pa kërkuar aq fort për trajtën
siç ndodh të jetë
si çdo trajtë që ndoshta
thërret vetveten
përmes meje
jo prej vetes time por prej vetes tuaj.
Përktheu : Rudi Erebara
NO COMMENT