
Gazmend Krasniqi
FRIKA E FUNDIT
S’do shkruaja as këto rreshta,
Nëse do hiqej prej meje ajo pyetja:
“Na prek, qoftë një herë, Përjetësia,
Që kthehemi në këtë breg liqeni?”
Sa të tjerë janë endur këtu më parë
E tregojnë gjurma zjarresh,
Çfarë panë në ato drita, s’e thotë asgjë:
Vetëm trupin kalimtar kam këtu, me ty,
O çmenduri, o tepri shpirti,
Plagët e të cilit vizatuan festat
Që s’kanë çuditur njeri,
As kur fjalët dalin nga poemat e mëdha,
As kur shpejtojnë këmbët, si ato
Që eci mbi ujëra Jezusi,
Thua Përjetësia është si ti,
Ashtu përmbytur me dimër,
Që edhe një dritëz e beftë do ta shembte:
Frika ime e fundit.
TREGIM
Heshtja e pasdites, si trinë që thuret prej rrezesh të fundit;
Ai zog që ndan përshëndetje sikur ka rënë nga parajsa –
Janë fjalë që dinë më shumë se ne
Për atë psherëtimë të padobishme të prehjes,
Për ne dhe vjeshtën: tashmë larg dëgjimit.
Vazhdon të jetë mendim i skuadruar
Me misteret e ftohta të universit, kjo dritare
Me pamje nga veriu, thua se nuk e kam pyetur sa herë
Nëse mund të ndihem edhe unë si ajo:
Një i barabartë me vetveten.
Edhe pse tashmë e ka njohur pendimin tim
Për çfarë unë nuk di, vazhdon të shohë
Me sytë prej akulli, thua se nuk e kam parë sa herë
Të ngrejë nga amza e sendeve
Spektrin e asgjësë.
As pohime, as mohime; ose flet aq ulët,
Sa fjalët nuk vijnë deri te unë.
Siç bën, me kokën e pafuqishme
– Mbreti i torturës –
Zëri i brendshëm.
POEZIA NDODH
Një botë që ndamë mes nesh, ku rri te stina që shqitet
Me tjetër stinë? Ku rri te koha që fshin djersët
E ftohta të pyetjes, deri përtej kufijve që kapin shqisat.
Po gjërat s’marrin emra, që bota e tyre të ngrihet
Në këmbë, siç bënte sa herë para syve tanë? Ngrihen
Njerëzit e kateve më poshtë, ndezin makinat
Dhe ndjekin oraret, po unë kam mbetur zëulët –
Edhe pse shkruar shtrembër – para pikëpyetjeve
Në avujt e mi mbi xham: Po unë?! Kush qenkam unë?!
Si ai që la duhanin, po ndien veç erë nikotine,
Kam shuar alarmin e verdhë të vjeshtës në tavllën e ideve:
Çfarë i shton universit një çaj i ngrohtë? Sa të tjerë si unë,
Pas xhamash, nuk duan përgjigjet, po pyetjet: kur përgjakin
Metaforat si shtegu i pashkelur; kur realja s’ia del t’i ngjajë
Vjershës; kur në zemrën e bërë copë bota s’ndahet nga bota
Dhe ka gjithmonë brenda nesh diçka që s’mbushet –
A është shansi ynë, që vjen edhe një vjeshtë:
Siç vjen e rimbin fara e idesë për vjersha?
Tash që kam shokë më pak, se zbraza rafte librash, kur thanë:
“Hiq nga rruga jote kujtime që s’vlejnë”!, udhëtimi
Prapë fillon ku dikur gjëmoja unë, po tash gjëmon gropa
E zbrazët e kohës, ku asgjë s’premton jetë më të qëndrueshme,
Ku fjalët nuk kthehen më aroma që mund të nxjerrin një gjuhë
Nga martesa e avujve të qepës me një çadër – për shembull,
Sanskriten; tash që kanë mbetur vetëm libra që s’hiqen dot
Dhe udhëtimi – secili si i fundit – fillon te monumenti
I tenjës së asgjësë, fuqinë e mori fakti: një mundësi më pak
Për metafizikën, kur shpirti, që vinte vërdallë, kërkonte
Poezinë ku mund të gjente prehje. Poezia s’mund të ndodhte
Kur diçka po ndodhte. Për shembull, kur kjo pasdite të diele
Dashurohej me një flluskë. Holluar me melankoli – as i ftohtë,
As i ngrohtë, as javë e re, as javë e vjetër – uji i kohës
Dhe unë që s’desha as alibi, as dëshirë, as falje. I mjaftonte
Limontia, si shi i rrëmbyeshëm vere, zbulimit tim:
Gjithë mbrëmjet e të dielave kështu i kanë dashur gjërat –
Të paqëndrueshme e të pakapshme si zemrat në gjoks.
NIRVANA
Midis përgjigjes
Dhe pyetjes
Një thes i madh skaj rruge
Vetja që zbrazet
Nga dilemat e dëshirat
Nga kremtet e disfatat
Nga ëndrrat e triumfet
Nga vargu i Ungaretti-t:
Perché bramo, Dio!
Nga heshtja që pret të bëhet pyetje
Dhe kamja e humbjeve –
Ku ishe padron i i klisheve,
Fajit dhe faqes së kthyer –
Nga fjalët, të brishta si flutura,
Që vijnë rrotull në qiell
Si atëherë kur ndezën së pari
Diellin që lidh asgjënë
Me asgjënë
FJALIME
I lumtur se kish pasur rrënjët në mjegulla, ende
Mbështjellë në shami mjegulle në xhepin tim,
Dhëmbi u mbajti atyre një fjalim:
“Ndoshta na i morët mendtë,
Kur, mjeshtre të vërteta, ngriheshit në këmbë
Dhe fshinit me gomë malet, kodrat dhe detin;
Kur, vetimthi, me dy prekje peneli, kthenit
Kënetat që panë ushtarët e Çezarit, derisa
Era tjetër nga deti ju shtynte prapë drejt maleve.
O dhelpra të ngopura me pulat e ideve për ju:
Po, të gjitha rrugët të çojnë në Romë”.
Ideja e fjalimit tim ishte se e mori me meritë
Vendin mbi çati.
Fjalët e zogut çukitës s’i mban mend njeri:
Ishte i dehur nga lavdia.
NO COMMENT